مـطـالـب دیـنــــی و آمـوزنـده

ابو إدريس خولاني رحمه الله می‌گوید: «قلب پاک در لباس کثیف بهتر از قلب آلوده در لباس پاک است» . حلية الأولياء لأبي نعيم مـطـالـب دیـنــــی و آمـوزنـده...

ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻋﺰﯾﺰ !!!!! به ﺩﺧﺘﺮﺕ یاد نده که چگونه برقصد به ﺍﻭ ﯾﺎﺩ ﺑﺪﻩ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻧﻤﺎﺯﻫﺎیش ﺭﺍ بخواند !!!! ﺑﻪ ﺍﻭ ﯾﺎﺩ ﻧﺪﻩ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ آﻭﺍﺯ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ !!!! ﺑﻪ ﺍﻭ ﯾﺎﺩ ﺑﺪﻩ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻗﺮآﻥ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﮐﻨﺪ !!!! ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ آﺭﺍﯾﺶ ﺯﯾﺒﺎ ﻧﮕﺮﺩﺍﻥ بلکه ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﺠﺎﺏ ﺯﯾﺒﺎ بگرﺩﺍﻥ !!!! به ﺍﻭ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﺪﻩ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺑﺎﺯﯾﮕﺮ ﯾﺎ آوﺍﺯﺧﻮﺍﻥ ﺭﺍ اﻟﮕﻮﯾﺶ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﺪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﯾﺎﺩ ﺑﺪﻩ ﮐﻪ ﻣﺎﺩﺭﺍﻥ ﻣﻮﻣﻨﯿﻦ بهترین ﻣﺜﺎﻝ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯ آﻧﺎﻥ ﭘﯿﺮﻭﯼ ﮐﻨﻨﺪ ... اﺯ ﺷﻤﺎ ﺳﻮﺍﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﻫﺮ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﯾﺎﺩ ﻣﯿﺪﻫﯿﺪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻗﯿﺎﻣﺖ آﻥ ﺭﻭﺯﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮﺩ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻭ ﭘﺪﺭﺵ و ﻫﻤﺴﺮﺵ ﻭ ﺑﭽﻪ ﻫﺎیش ﻓﺮﺍﺭ ﻣﯿﮑﻨﺪ ... ﺍﻟﻠﻪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﻧﯿﮑﻮﮐﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ... مـطـالـب دیـنــــی و آمـوزنـده...

اﺑﻮ ﺍﯾﻮﺏ‏ «ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ‏» ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ : ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻟﻠﻪ ﺻَﻠَّﯽ ﺍﻟﻠَّﻪُ ﻋَﻠَﯿْﻪِ ﻭَﺳَﻠَّﻢَ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ: ‏«ﻣَﻦْ ﺻَﺎﻡَ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﺛﻢ ﺃَﺗْﺒَﻌَﻪُ ﺳِﺘًّﺎ ﻣﻦ ﺷَﻮَّﺍﻝ ﻓَﺬَﺍﮎَ ﺻِﯿَﺎﻡُ ﺍﻟﺪَّﻫْﺮ‏» یعنی: «هرﮐﺲ ﻣﺎﻩ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﻭ ﺩﺭ ﭘﯽ ﺁﻥ شش ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺷﻮﺍﻝ ﺭﺍ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﮕﯿﺮﺩ، ﺁﻥ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺭﻭﺯﻩی ﯾﮏﺳﺎﻝ‏» (مسلم۱۱۶۴) مـطـالـب دیـنــــی و آمـوزنـده...

امام البانی رحمه الله می‌گوید : در هر مذهب سنت‌ها و احادیثی وجود دارد که در مذهب دیگر یافت نمی‌شود، پس کسی که به یک مذهب چنگ زده است بدون شک بخش بزرگی از سنت‌هایی را که نزد دیگر مذاهب وجود دارد از دست می‌دهد. ولی اهل حدیث اینگونه نیستند، آنها هر حدیثی که سندش صحیح باشد می‌گیرند از هر مذهبی که باشد، و راوی‌اش از هر طائفه ای باشد، مادامی که راوی مسلمان ثقه باشد، حتی اگر شیعه یا قدری یا خارجی باشد چه برسد به اینکه حنفی یا مالکی و دیگر مذاهب باشد، و امام شافعی این را به صراحت در خطابش به امام احمد گفته است که: «شما در حدیث از من عالم تر هستید، اگر حدیث صحیحی به شما رسید مرا از آن باخبر کن، تا به آن عمل کنم، چه حجازی باشد،‌چه کوفی و چه مصری» پس اهل حدیث -که الله ما را با آنان محشور کند- بر سخن شخص معینی بجز محمد صلی الله علیه و سلم تعصب نشان نمی‌دهند هرچقدر که جایگاه آن شخص بلند و بالا باشد، برخلاف دیگران که منسوب به حدیث و عمل به آن نیستند، آنها بر سخنان امامان خود تعصب دارند همانطوری که اهل حدیث بر سخنان پیامبر تعصب دارند در حالی که امامان آنها را از این کار منع کرده‌اند. سلسله صحیحه ج ۱ ص ۵۳۹-۵۴۸ مـطـالـب دیـنــــی و آمـوزنـده...

ﺣﮑﻢ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻭ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﺑﻪ خداوند و ﺷﺨﺼﯿﺖ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ ﻭ ﻣﺠﺎﺯﺍﺕ ﺁﻥ ﭼﯿﺴﺖ؟ این عمل ﮐﻔﺮ ﻭ ﺍﺭﺗﺪﺍﺩ ﺍﺳﺖ، ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﮐﺎﻓﺮ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻣﺮﺗﺪ ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽﺷﻮﺩ. منافقان می‌ترسد که مبادا سوره ای بر (علیه) آنان نازل شود، وبه آنها از آنچه درون دلهایشان (نهفته) است، آگاه سازد، بگو: «استهزا کنید، بیگمان خداوند، آنچه را که از آن می‌ترسید، آشکار می‌سازد». و (ای پیامبر!) اگر از آنها بپرسی: (« چرا چنین کرده‌اید؟»). گویند: «ما حرف می‌شدیم (شوخی و) بازی می‌کردیم» بگو: «آیا خدا وآیات او و پیامبرش را مسخره می‌کردید». عذر نیاورید، به راستی که شما پس از ایمان (آوردن) تان کافر شده‌اید، اگر گروهی از شما را (بخاطر توبه) ببخشیم، گروه دیگری را عذاب خواهیم کرد، زیرا که مجرم بودند. (34/35/36سوره توبه) ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍﺀ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺭﺳﻮﻟﺶ ﮐﻔﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻪ ﻃﺮﯾﻖ ﺍﻭﻻ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﺍﺩﻥ ﻭ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ ﮐﻔﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﺯ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: وکسانی که رسول خدا را آزار می دهند، برایشان عذاب درد ناکی است. (61 سوره توبه) ﻭ ﺍﯾﻦ ﺁﯾﻪ ﻫﺸﺪﺍﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﻭ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﮐﻨﻨﺪﻩﻫﺎ ﺑﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ ، ﮐﻪ ﻋﺬﺍﺏ ﺳﺨﺖ ﺍﻟﻬﯽ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺷﺎﻥ ﻫﺴﺖ، ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺁﯾﺎﺕ ﻗﺮﺁﻥ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﯼ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﯾﺎ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮﺵ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ ﻭ ﯾﺎ ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﻧﺒﯿﺎﺀ ﺍﻟﻬﯽ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﻫﺪ ﯾﺎ ﻭﯼ ﺭﺍ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﻭ ﻧﺎﺳﺰﺍﮔﻮﯾﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﺪ ﮐﺎﻓﺮ ﻭ ﻣﺮﺗﺪ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ، ﻭ ﺣﮑﻢ ﺍﺭﺗﺪﺍﺩ ﺩﺭ ﺩﯾﻦ ﮐﺸﺘﻦ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﺣﺪﯾﺚ ﺻﺤﯿﺢ ﺯﯾﺮ ﮐﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ: ﻣَﻦْ ﺑَﺪَّﻝَ ﺩﯾﻨﻪُ ﻓَﺎﻗْﺘُﻠُﻮﻩُ «ﺑﺨﺎﺭﯼ» یعنی : ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺩﯾﻨﺶ ﺭﺍ تغییر ﺩﺍﺩ (ﻣﺮﺗﺪ ﮔﺸﺖ) ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮑﺸﯿﺪ. ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻠﻤﺎﯼ ﺍﺳﻼﻡ، ﺍﺟﻤﺎﻉ ﻭ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺭﻧﺪ که چنین شخصی ﮐﺎﻓﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮐﺸﺘﻨﺶ ﻭﺍﺟﺐ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺍﯾﻦ ﺍﺟﻤﺎﻉ ﺭﺍ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﻫﻞ ﻋﻠﻢ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺇﺳﺤﺎﻕ ﺑﻦ ﺭﺍﻫﻮﯾﻪ ﻭﺍﺑﻦ ﺍﻟﻤﻨﺬﺭ ﻭ ﻗﺎﺿﯽ ﻋﯿﺎﺽ ﻭﺧﻄﺎﺑﯽ ﻧﻘﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﺍﻣﺎﻡ ﺍﺑﻦ ﻣﻨﺬﺭ ﮔﻔﺘﻪ: ﻋﺎﻣﻪﯼ ﺍﻫﻞ ﻋﻠﻢ ﺍﺟﻤﺎﻉ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﺮﮐﺴﯽ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ ﺭﺍ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﻫﺪ ﻗﺘﻞ ﺍﻭ ﻭﺍﺟﺐ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﻋﻠﯽ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ : ﺃَﻥَّ ﯾَﻬُﻮﺩِﯾَّﺔً ﮐَﺎﻧَﺖْ ﺗَﺸْﺘُﻢُ ﺍﻟﻨَّﺒِﯽَّ ﺻَﻠَّﯽ ﺍﻟﻠَّﻪُ ﻋَﻠَﯿْﻪِ ﻭَﺳَﻠَّﻢَ ﻭَﺗَﻘَﻊُ ﻓِﯿﻪِ، ﻓَﺨَﻨَﻘَﻬَﺎ ﺭَﺟُﻞٌ ﺣَﺘَّﯽ ﻣَﺎﺗَﺖْ، ﻓَﺄَﺑْﻄَﻞَ ﺭَﺳُﻮﻝُ ﺍﻟﻠَّﻪِ ﺻَﻠَّﯽ ﺍﻟﻠَّﻪُ ﻋَﻠَﯿْﻪِ ﻭَﺳَﻠَّﻢَ ﺩَﻣَﻬَﺎ. (ﺃﺑﻮﺩﺍﻭﺩ4362) ﯾﻌﻨﯽ : ﯾﮏ ﺯﻥ ﯾﻬﻮﺩﯼ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ ﺭﺍ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ، ﻣﺮﺩﯼ ﻧﯿﺰ ﮔﻠﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﺧﻔﻪ ﺷﺪ، (ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ ﺭﺳﯿﺪ) ﻭ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ ﺧﻮﻥ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺭﺍ ﺣﻼﻝ ﺍﻋﻼﻡ ﮐﺮﺩ. ﻭ ﺍﺯ ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﺭﻭﺍﯾﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ:ﺃَﻥَّ ﺃَﻋَﻤَﯽ ﮐَﺎﻧَﺖْ ﻟَﻪُ ﺃُﻡ ﻭَﻟَﺪٍ ﺗَﺸْﺘُﻢُ ﺍﻟﻨّﺒﯽ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳﻠﻢ ﻭَﺗَﻘَﻊُ ﻓِﯿﻪِ ﻓَﯿَﻨْﻬَﺎﻫَﺎ ﻓَﻼ ﺗَﻨْﺘَﻬﯽ ﻓَﻠَﻤّﺎ ﮐﺎﻥَ ﻟَﯿْﻠَﺔٍ ﺃَﺧَﺬَ ﺍﻟﻤِﻌْﻮَﻝَ ﻓَﺠَﻌَﻠَﻪُ ﻓﯽ ﺑَﻄْﻨِﻬَﺎ ﻭﺍﺗّﮑﺄَ ﻋَﻠَﯿْﻬَﺎ ﻓَﻘَﺘَﻠَﻬَﺎ ﻓَﺒَﻠَﻎَ ﺫﻟﮏ ﺍﻟﻨّﺒﯽَّ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳﻠﻢ ﻓَﻘَﺎﻝَ : ﺃﻻ ﺍﺷْﻬَﺪُﻭﺍ ﻓَﺈﻥَّ ﺩﻣَﻬَﺎ ﻫَﺪَﺭٌ (ﺭَﻭَﺍﻩُ ﺃَﺑُﻮ ﺩَﺍﻭُﺩَ ﻭَﺭُﻭَﺍﺗُﻪُ ﺛِﻘﺎﺕٌ) ﯾﻌﻨﯽ : ﻓﺮﺩ ﮐﻮﺭﯼ ﺍﻡ ﻭﻟﺪﯼ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺭﺍ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﻭ ﻧﺎﺳﺰﺍ ﻣﯽﮔﻔﺖ، ﻭﯼ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻨﻊ ﻣﯽﮐﺮﺩ، ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﯽﺁﻣﺪ، ﯾﮏ ﺷﺒﯽ ﮐﻠﻨﮕﯽ ﺑﺮدﺍﺷﺖ، ﺑﺮ ﺷﮑﻤﺶ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻓﺸﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩ؛ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮐﺸﺖ، ﺍﯾﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺁﻟﻪ ﻭﺳﻠﻢ ﺭﺳﯿﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ : ﻫﺎﻥ! ﺑﺪﺍﻧﯿﺪ ﻭ ﮔﻮﺍﻩ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﻧﺶ ﻫﺪﺭ ﺍﺳﺖ. ﺣﺎﻓﻆ ﺍﺑﻦ ﺣﺠﺮ ﮔﻔﺘﻪ: ﺍﺑﻮﺩﺍﻭﺩ ﺭﻭﺍﯾﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﺟﺎﻝ ﺁﻥ ﺛﻘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻋﻼﻣﻪ ﺍﻟﺒﺎﻧﯽ ﺁﻧﺮﺍ ﺩﺭ ﺻﺤﯿﺢ ﺍﻟﻨﺴﺎﺋﯽ (4070) ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺳﻨﻦ ﻧﺴﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺍﺑﯽ ﺑﺮﺯﻩ ﺍﺳﻠﻤﯽ ﺭﻭﺍﯾﺖ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﺃَﻏْﻠَﻆَ ﺭَﺟُﻞٌ ﻟِﺄَﺑِﯽ ﺑَﮑْﺮٍ ﺍﻟﺼِّﺪِّﯾﻖِ ، ﻓَﻘُﻠْﺖُ : ﺃَﻗْﺘُﻠُﻪُ ؟ ﻓَﺎﻧْﺘَﻬَﺮَﻧِﯽ، ﻭَﻗَﺎﻝَ : ﻟَﯿْﺲَ ﻫَﺬَﺍ ﻟِﺄَﺣَﺪٍ ﺑَﻌْﺪَ ﺭَﺳُﻮﻝِ ﺍﻟﻠَّﻪِ ﺻَﻠَّﯽ ﺍﻟﻠَّﻪُ ﻋَﻠَﯿْﻪِ ﻭَﺳَﻠَّﻢَ .« ﺻﺤﯿﺢ ﺍﻟﻨﺴﺎﺋﯽ (3795) ﯾﻌﻨﯽ : ﻣﺮﺩﯼ ﺑﺮ ﻋﻠﯿﻪ ﺍﺑﻮﺑﮑﺮ ﺳﺨﻦ ﺯﺷﺘﯽ ﮔﻔﺖ، ﺑﻪ ﺍﺑﻮﺑﮑﺮ ﮔﻔﺘﻢ: ﺁﯾﺎ ﻭﯼ ﺭﺍ ﺑﮑﺸﻢ؟ ﺍﺑﻮﺑﮑﺮ ﻣﺮﺍ ﻧﮑﻮﻫﺶ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﮐﺸﺘﻦ (ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﺍﺩﻥ) ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﺣﻖ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ ﺭﻭﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺣﮑﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺭﻭﺍ ﻧﯿﺴﺖ، ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ ﻣﻮﺟﺐ ﮐﺸﺘﻦ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﺍﺧﺘﻼﻓﯽ ﻣﺎﺑﯿﻦ ﻋﻠﻤﺎﯼ ﺍﺳﻼﻡ ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﺸﺘﻦ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﻫﻨﺪﻩ خداوند و ﺭﺳﻮلش ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺧﺘﻼﻓﯽ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﺍﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ : ﺍﮔﺮ ﻓﺮﺩ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﺪ، ﺁﯾﺎ ﺗﻮﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺳﺎﻗﻂ ﺷﺪﻥ ﺣﺪ ﮐﺸﺘﻦ ﺑﺮ ﻭﯼ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﯾﺎ ﺧﯿﺮ؟ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﺎﻟﮏ ﻭ ﺍﺣﻤﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ: ﺍﮔﺮ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺣﺘﯽ ﺗﻮﺑﻪ ﻫﻢ ﮐﻨﺪ، ﺑﺎﺯ ﮐﺸﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺑﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ ﺩﺭ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﭘﺎﯾﻤﺎﻝ ﮐﺮﺩﻥ ﺣﻖ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺣﻖ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ ﺍﺳﺖ، ﺣﻖ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻬﺖ ﭘﺎﯾﻤﺎﻝ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮﺵ ﺩﺭ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺑﻪ ﺩﯾﻦ ﻭ ﻗﺮﺁﻥ ﮐﻼﻡ ﺍﻭ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺣﻖ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺍﺳﺎﺋﻪ ﺍﺩﺏ ﻭ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﭘﺎﯾﻤﺎﻝ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺩﺭ ﺷﺮﯾﻌﺖ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﻋﻘﻮﺑﺘﯽ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﺣﻖ ﺍﻟﻨﺎﺱ (ﺑﺎﻫﻢ) ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺭﺍﻫﺰﻧﯽ، ﺑﺎ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﺮﺩﻥ ﺳﺎﻗﻂ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ، ﻭ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺑﺮ ﺭﺍﻫﺰﻥ ﺟﺎﺭﯼ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ، ﺩﺭ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺣﻖ ﺧﺪﺍ ﻭ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮﺵ ﺭﺍ ﭘﺎﯾﻤﺎﻝ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺗﻮﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﮑﻨﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺣﻖ ﺧﺪﺍﯼ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺍﺩﺍﺀ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ، ﺍﻣﺎ ﺣﻖ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ ﺑﺠﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺣﻖ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺬﺭﻧﺪ، ﻟﺬﺍ ﮐﺴﯽ ﺣﻖ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺑﺠﺎﯼ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮﺩ ﻭ ﻓﺮﺩ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﻣﻮﺭﺩ ﻋﻔﻮ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﺪ، ﺍﺯ ﺍﯾﻨﺮﻭ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﺣﺘﻤﺎ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ. ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﮕﻮﯾﺪ : ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺣﯿﺎﺗﺸﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﺍ ﻣﻮﺭﺩ ﻋﻔﻮ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ، ﭼﺮﺍ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﻣﻮﺭﺩ ﻋﻔﻮ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﺪﻫﯿﻢ؟ ﺷﯿﺦ ﺍﻻﺳﻼﻡ ﺍﺑﻦ ﺗﯿﻤﯿﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﺍﯾﻦ ﺳﻮﺍﻝ ﺭﺍ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﯽﺩﻫﺪ: ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ ﮔﺎﻫﯽ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﻣﻮﺭﺩ ﻋﻔﻮ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﺩﺍﺩ، ﻭ ﮔﺎﻫﯽ ﺍﮔﺮ ﻣﺼﻠﺤﺘﯽ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﯽﺩﯾﺪﻧﺪ (ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﻤﯽﮔﺬﺷﺖ) ﻭ ﺍﻣﺮ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﻨﺶ ﻣﯽﺩﺍﺩ، ﻭﻟﯽ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﻋﻔﻮ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﻧﺎﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺯﯾﺮﺍ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﻭﻓﺎﺕ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﮐﺸﺘﻦ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺑﻌﻨﻮﺍﻥ ﺣﻖ ﻣﺤﺾ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮﺵ ﻭ ﻣﻮﻣﻨﯿﻦ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﮔﺬﺷﺖ ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﺣﺪ (ﮐﺸﺘﻦ) ﺑﺮ ﺍﻭ ﺍﻗﺎﻣﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. (ﺍﻟﺼﺎﺭﻡ ﺍﻟﻤﺴﻠﻮﻝ 2/438) ﻭ ﻣﺴﺌﻠﻪﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ﺍﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺟﻬﻞ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﮐﻨﺪ، ﺁﯾﺎ ﺍﻭ ﻧﯿﺰ ﻣﺮﺗﺪ ﻣﯽﺷﻮﺩ؟ ﭘﺎﺳﺦ ﺁﺭﯼ ﺍﺳﺖ، ﺯﯾﺮﺍ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﺍﺩﻥ ﺭﺍ ﻫﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻋﺎﻗﻠﯽ ﻣﯽﻓﻬﻤﺪ ﮐﻪ ﺯﺷﺖ ﻭ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﻫﯿﭽﮑﺴﯽ ﻧﻤﯽﭘﺴﻨﺪﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ، ﺍﺯ ﺍﯾﻨﺮﻭ ﺟﻬﻞ ﺩﺭ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻋﺬﺭ ﺗﻠﻘﯽ ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ، ﻣﻤﮑﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﺴﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺯﺷﺘﯽ ﻭ ﺑﺪﯼ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﻭ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺟﻬﺎﻟﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﮐﻪ ﻧﺪﺍﻧﺪ ﺍﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺍﺳﺖ، ﻟﺬﺍ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﻫﺪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﻗﺪﺍﻣﯽ ﺑﮑﻨﺪ، ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﻣﺎﺩﺍﻣﯿﮑﻪ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﻋﺎﻗﻞ ﻭ ﺑﺎﻟﻎ ﺑﺎﺷﺪ، ﮐﺎﻓﺮ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺣﺪ ﺑﺮ ﻭﯼ ﺟﺎﺭﯼ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ. ﺷﯿﺦ ﺍﻻﺳﻼﻡ ﺍﺑﻦ ﺗﯿﻤﯿﻪ ﺭﺣﻤﻪ ﺍﻟﻠﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺍﻟﻠﻪ ﯾﺎ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮﺵ ﮐﻔﺮﯼ ﻇﺎﻫﺮﯼ ﻭ ﺑﺎﻃﻨﯽ ﺍﺳﺖ، ﭼﻪ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ (ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﺍﺩﻥ) ﺑﺮ ﻭﯼ ﺣﺮﺍﻡ ﺍﺳﺖ ﯾﺎ ﺣﻼﻝ، ﻭ ﯾﺎ ﺍﺯ ﻋﻘﯿﺪﻩﺍﺵ ﻏﺎﻓﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﯾﻦ ﻣﺬﻫﺐ ﻓﻘﻬﺎﺀ ﻭ ﺳﺎﯾﺮ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ'ﺍﯾﻤﺎﻥ ﻗﻮﻝ ﻭ ﻋﻤﻞ ﺍﺳﺖ. (ﺍﻟﺼﺎﺭﻡ ﺍﻟﻤﺴﻠﻮﻝ1/513) ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺫﮐﺮ ﯾﮏ ﻧﮑﺘﻪ ﻣﻬﻢ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺍﯾﻨﮑﻪ: ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺍﻟﻔﺎﻅ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﻠﺘﯽ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺑﺎﺷﺪ ﻭﻟﯽ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﻔﻆ ﺩﺭ ﺑﯿﻦ ﻣﻠﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺗﻠﻘﯽ ﻧﺸﻮﺩ، ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﻣﯽﮔﻮﺋﯿﻢ: ﻫﺮ ﻋﻤﻞ ﯾﺎ ﻟﻔﻈﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻋﺮﻑ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻌﻨﻮﺍﻥ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﻭ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺗﻠﻘﯽ ﺷﻮﺩ، ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺁﻥ ﻋﻤﻞ ﯾﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﺁﻥ ﻟﻔﻆ ﺑﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ ﺑﻌﻨﻮﺍﻥ ﮐﻔﺮ ﺗﻠﻘﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﺧﻼﺻﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ: ﺩﺷﻨﺎﻡ ﻭ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺑﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯾﻦ ﻣﻌﺎﺻﯽ ﻭ ﺣﺘﯽ ﮐﻔﺮ ﻭ ﺍﺭﺗﺪﺍﺩ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻠﻤﺎﯼ ﺍﺳﻼﻡ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺣﺎﻝ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺭﻭ ﯾﻌﻤﺪ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺑﺪﻫﺪ ﯾﺎ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺷﻮﺧﯽ ﻭ ﺑﺬﻟﻪ ﮔﻮﯾﯽ، ﻭ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﮐﺸﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺪ، ﭼﻪ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﮐﺎﻓﺮ ﺍﺻﻠﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﯾﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ، ﻭ ﺍﮔﺮ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﮐﺸﺘﻨﺶ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﻤﻮﺩ، ﺍﻣﯿﺪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺳﻮﺩﻣﻨﺪ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﺩ، ﻭ ﺍﻟﻠﻪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺣﺪ ﮐﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﮐﻔﺎﺭﻩ ﮔﻨﺎﻫﺶ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ، ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻏﺴﻞ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺑﺮ ﺟﻨﺎﺯﻩﺍﺵ ﻧﻤﺎﺯ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎﻥ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺩﻓﻦ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. مـطـالـب دیـنــــی و آمـوزنـده...

ﺍﻣﺎﻡ ﻣﺴﻠﻢ ﺍﺯ ﺍﺑﻮﻫﺮﯾﺮﻩ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﻧﻘﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﮐﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ : «ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺷﺶ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺑﻪ ﺍﻋﻤﺎﻟﺘﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪﮔﯽ ﮐﻨﯿﺪ : ﺩﺟﺎﻝ، ﺩﺧﺎﻥ، ﺩﺍﺑﻪ ﺍﻻﺭﺽ، ﻃﻠﻮﻉ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺍﺯ ﻣﻐﺮﺏ، ﺭﺳﯿﺪﻥ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﮐﺜﺮﺕ ﻓﺘﻨﻪﻫﺎ ﺍﻋﻤﺎﻟﺘﺎﻥ ﮐﻢ ﻣﯽﺷﻮﺩ‏». اﺑﻦ ﻣﺎﺟﻪ ﻧﯿﺰ این را روایت کرده اﺳﺖ‏. ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﺴﻠﻢ ﺍﺯ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺑﻦ ﻋﻤﺮ ﺭﻭﺍﯾﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ : ﺣﺪﯾﺜﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ ﺣﻔﻆ ﻧﻤﻮﺩﻩﺍﻡ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﮑﺮﺩﻩﺍﻡ، ﺷﻨﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ ﻣﯽﻓﺮﻣﻮﺩ : ‏«اﻭﻟﯿﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﯼ ﻗﯿﺎﻣﺖ، ﻃﻠﻮﻉ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺍﺯ ﻣﻐﺮﺏ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺮﻭﺝ ﺣﯿﻮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﭼﺎﺷﺖ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﯽﺁﯾﺪ ﻭ ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺑﯿﺎﯾﺪ، ﺩﻭﻣﯽ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪﺵ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ» ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺍﮐﺮﻡ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺣﺪﯾﺚ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﯼ ﻏﯿﺮ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺭﺍ ﺑﯿﺎﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎی ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻣﺜﻞ ﻧﺰﻭﻝ ﻋﯿﺴﯽ ﺑﻦ ﻣﺮﯾﻢ ﻭ ﺧﺮﻭﺝ ﺩﺟﺎﻝ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﭼﻮﻥ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﯾﯽ ﻣﺜﻞ ﻧﺰﻭﻝ ﻋﯿﺴﯽ، ﺧﺮﻭﺝ ﺩﺟﺎﻝ، ﯾﺄﺟﻮﺝ ﻭ ﻣﺄﺟﻮﺝ، ﺍﻣﻮﺭﯼ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍﺣﺖﺗﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﯽﭘﺬﯾﺮﻧﺪ، ﻭﻟﯽ ﺧﺮﻭﺝ ﺣﯿﻮﺍﻧﯽ ﺑﺎ ﻫﯿﺄﺗﯽ عجیب ﻭ ﻏﺮﯾﺐ ﻭ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻧﺶ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﻋﻼﻣﺖﮔﺬﺍﺭﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﮐﻔﺮ ﻭ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﻓﻬﻢ ﻭ ﺩﺭﮎ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﻃﺒﯿﻌﺘﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻋﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺍﯾﻦ ﺣﺪﯾﺚ، ﺧﺮﻭﺝ ﺍﯾﻦ ﺣﯿﻮﺍﻥ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻋﻼﻣﺖ ﻏﯿﺮ ﻋﺎﺩﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻃﻠﻮﻉ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻣﻐﺮﺏ، ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻋﻼﻣﺖ ﺍﺯ ﻋﻼﻣﺖﻫﺎﯼ ﻏﯿﺮ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ. (ﺑﺎ ﻃﻠﻮﻉ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺍﺯ ﻣﻐﺮﺏ، ﻧﻈﺎﻣﯽ ﮐﻮﻧﯽ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﯽﺷﻮﺩ‏). ﻫﻨﮕﺎمی ﻛﻪ ﺭﻭﺣﺶ ﺑﻪ ﮔﻠﻮﮔﺎﻩ میﺭﺳﺪ، ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺭﻫﺎی ﺗﻮﺑﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻳﺶ ﺑﺴﺘﻪ میﺷﻮﺩ، ﻭ ﺑﺮ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻭ ﻛﺮﺩﺍﺭﺵ ﻣﻬﺮ ﺯﺩﻩ میﺷﻮﺩ، ﺩﺭ ﺣﺪﻳﺚ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ : ‏«ﻫﻨﮕﺎﻣﻴﻜﻪ ﺷﺨﺺ می‌میرد ﺍﻋﻤﺎﻝ اﻭ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ، ﻣﮕﺮ ﺳﻪ ﭼﻴﺰ ﻛﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺛﻮﺍﺑﺶ ﺑﻪ ﻭی می‌رسد : یک ﺻﺪﻗﻪ ﺟﺎﺭی، ﺩﻭﻡ ﻋﻠﻢ ﺳﻮﺩﻣﻨﺪی ﻛﻪ ﺑﻪ کسی آﻣﻮﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻭ ﺑﻬﺮﻩ میﮔﻴﺮﻧﺪ، ﺳﻮﻡ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺻﺎﻟﺢ ﻭ ﻧﻴﻜﻲ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺩﻋﺎ میﻛﻨﺪ‏» (ﻣﺴﻠﻢ) ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ملک ﺍﻟﻤﻮﺕ ﺭﻭﺣﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﻭﺩﺍﻉ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺮﺍی ﺁﺧﺮﺕ ﺷﺘﺎﻓﺖ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮﺏ میﺑﻴﻨﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺪ ﻛﺮﺩﻩ، ﺑﺪ میﺑﻴﻨﺪ. ﴿ﻓَﻤَﻦْ ﻳَﻌْﻤَﻞْ ﻣِﺜْﻘَﺎﻝَ ﺫَﺭَّﺓٍ ﺧَﻴْﺮﺍً ﻳَﺮَﻩُ ، ﻭَﻣَﻦْ ﻳَﻌْﻤَﻞْ ﻣِﺜْﻘَﺎﻝَ ﺫَﺭَّﺓٍ ﺷَﺮّﺍً ﻳَﺮَﻩُ﴾ (ﺍﻟﺰﻟﺰﻟﺔ : ۷/۸) یعنی : ﺑﺮﺍی ﻣﺆﻣﻦ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻭ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺮﮒ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﻋﻤﺎﻝ نیک ﺑﻪ ﻭی کمک میﻛﻨﺪ. ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺍﻛﺮﻡ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭﺳﻠﻢ‏ میﻓﺮﻣﺎﻳﺪ: « ﺃﻛﺜﺮﻭﺍ ﺫﻛﺮ ﻫﺎﺫﻡ ﺍﻟﻠﺬﺍﺕ ‏» ﺗﺮﻣﺬی ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻴﺎﺩ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ ﺑﺮ ﻫﻢ ﺯﻧﻨﺪﻩ ﺑﺴﺎﻁ ﺧﻮشب ﻭ ﺷﺎﺩﻣﺎنی ﺭﺍ ‏( یعنی ﻣﺮﮒ‏). ﻫﻨﮕﺎمی ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺒﺮ، ﺁﻥ ﮔﻮﺩﺍﻝ ﺗﻨﮓ ﻭ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﻭ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎک ﺳﺮﺍﺯﻳﺮ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺭﻭﻳﺶ ﺧﺎک ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﻤﺎمی ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻜﺎﻧﺶ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻨﺪ، ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﺑﺮﺍی ﻭی ﺯﻧﺪگی ﺟﺪﻳﺪی ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮﺯﺥ ﺷﺮﻭﻉ میﺷﻮﺩ، ﺯﻧﺪگی ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻋﻤﻞ ﻧﻴﺴﺖ ﻭﻟﻴﻜﻦ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﻭ ﺑﻼ، ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺧﻮشی، ﻳﺎ ﻋﺬﺍﺏ. ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺻﺤﻴﺢ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ : ‏«ﺳﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍهی میﻛﻨﺪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻣﺮﺩﻥ، ﺩﻭ ﺗﺎ ﺑﺮمیﮔﺮﺩﺩ ﻭ یکی ﺑﺎقی میﻣﺎﻧﺪ ﺍﻫﻞ ﻭ ﻋﻴﺎﻟﺶ، ﻣﺎﻝ ﻭ ﺩﺍﺭﺍﺋﻴﺶ، ﻭ ﻋﻤﻠﺶ، ﺍﻫﻞ ﻋﻴﺎﻝ ﺯﻥ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻭ ﻣﺎﻝ ﻭ دارایی ﻫﻤﻪ ﺑﺮمیﮔﺮﺩﻧﺪ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻭ ﺑﺎقی میﻣﺎﻧﺪ ﻋﻤﻞ ﻭی میﺑﺎﺷﺪ» ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮ ﺧﺎک ﺁﺭﺍﻡ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺗﺸﻴﻊ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻨﺪ ﺩﻭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ میﻧﺸﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ‏(ﻣﻌﺒﻮﺩﺵ‏) ﻭ ﺩﻳﻦ ﻭ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺵ سوال می‌کنند ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺍﺯ ﮔﺮﻭﻩ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺛﺎﺑﺖ ﻗﺪﻡ میﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺻﺤﻴﺢ ﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﻪ ﻭی ﺍﻟﻬﺎﻡ میﻛﻨﺪ، ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﻣﺠﻴﺪ میﻓﺮﻣﺎﻳﺪ : ﴿ﻳُﺜَﺒِّﺖُ ﺍﻟﻠَّﻪُ ﺍﻟَّﺬِﻳﻦَ ﺁﻣَﻨُﻮﺍ ﺑِﺎﻟْﻘَﻮْﻝِ ﺍﻟﺜَّﺎﺑِﺖِ ﻓِﻲ ﺍﻟْﺤَﻴَﺎﺓِ ﺍﻟﺪُّﻧْﻴَﺎ ﻭَﻓِﻲ ﺍﻟْﺂﺧِﺮَﺓِ﴾ ﺇﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ۲۷ (ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻌﺎلی ﺁﻥ ﻣﺮﺩمی که ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩاﻧﺪ ﺑﺎ ﻛﻠﻤﻪ ﺣﻖ ﻛﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﻭ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﺁﺧﺮﺕ ﺛﺎﺑﺖ ﻭ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ میﮔﺮﺩﺍﺩﻧﺪ) ﻭلی ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﮔﺮﻭﻩ ﻛﺎﻓﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺪﻛﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ نمیﺗﻮﺍﻧﺪ ﺟﻮﺍﺏ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻫﺪ، ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ میﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ سوال ﻭ ﺟﻮﺍﺏ، ﺷﺨﺺ ﻣﺆﻣﻦ ﺩﺭ ﻗﺒﺮﺵ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ میﺷﻮﺩ ﻭ ﺟﺎی ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ میﻛﻨﺪ ﻭﻫﻔﺘﺎﺩ ﺯﺭﺍﻉ ﻗﺒﺮﺵ ﮔﺸﺎﺩﻩ میﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻮی ﺭﻳﺎﺣﻴﻦ ﻭ ﻧﺴﻴﻢ ﺑﻬﺸﺖ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﺸﻤﺎﻡ ﻣﻴﻜﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﺷﺨﺺ ﻛﺎﻓﺮ ﻭ ﺑﺪﻛﺮﺩﺍﺭ ﺟﺎی ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻭﺯﺥ ﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﻗﺒﺮ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻓﺸﺎﺭ میﺁﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻳﺶ ﺩﺭ ﻫﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ میﺷﻮﺩ، ﻭ ﻗﺒﺮﺵ ﮔﻮﺩﺍلی ﺍﺯ ﮔﻮﺩﺍﻟﻬﺎی ﺁﺗﺶ ﻣﺒﺪﻝ میﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﻭ ﮔﺮمی ﺁﺗﺶ ﺩﻭﺯﺥ ﺑﻪ ﻭی میﺭﺳﺪ. ﭘﺲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻗﺒﺮ ﻳﺎ ﺑﺎغی ﺍﺯ باغ‌های ﺑﻬﺸﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻳﺎ ﮔﻮﺩﺍلی ﺍﺯ گودال‌های ﺩﻭﺯﺥ، ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺣﺪﻳﺚ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. (ﻃﺒﺮﺍنی ﺩﺭ ﻣﻌﺠﻢ ﺍﻻﻭﺳﻂ ۸۶۱۳) مـطـالـب دیـنــــی و آمـوزنـده...

علامه محدث محمد ناصر الدین آلبانی در سال ۱۳۳۳ هـ.ق مطابق با ۱۹۱۴ م در شهر «آشکو دره» پایتخت حکومت آلبانی در خانواده ای فقیر ، متدین و اهل علم دیده به جهان گشود. پدرش «نوح نجاتی» بعد از اینکه دروس دینی را در مدارس دینی آستانة قدیم «استانبول» امروزی ، پایتخت دولت عثمانی فرا گرفت ، برای خدمت دین و آموزش مردم به سرزمینش آلبانی برگشت و مردم برای یادگرفتن امور شرعی به وی مراجعه می‌کردند. مهاجرت به شام : دیری نگذشت که حکومت آلبانی را فردی لائیک بنام احمد زوغو بدست گرفت و مسلمانان تحت فشار شدیدی قرار گرفتند ، او کشف حجاب و پوشیدن لباس‌های غربی را اجباری نمود ، همین مسأله باعث شد تا پدر شیخ وعده کثیری برای حفظ دین و ایمان و آینده فرزندان به فکر هجرت بیفتند و شهر دمشق را که در سرزمین شام قرار دارد انتخاب نمودند. آن هم بخاطر فضائلی که سرزمین شام از آن برخوردار است و دعایی که از رسول الله ﷺ در حق آن سرزمین روایت شده است. محمد ناصر الدین کودکی ۹ ساله بود که همراه پدرش به شام هجرت نمود و برای اولین بار به مدرسه ابتدائی «اسعاف خیری» در دمشق پا گذاشت اما چون پدرش نظام آموزشی مدرسه را برای فرزندش کافی و کامل نمی‌دانست پس از پایان دوره ابتدائی وی را از مدرسه بیرون نمود و خودش با یک برنامه ریزی دقیق علمی و فشرده به آموزش وی همت گماشت و قرآن ، تجوید ، نحو و صرف و فقه مذهب حنفی به وی آموخت. همچنین محمد ناصر الدین بعضی از علوم دینی و عربی را نزد بعضی از دوستان پدرش مثل شیخ «سعید برهانی» فرا گرفت. و هنگامیکه علامة حلب در آن زمان شیخ «راغب طباخ» از نبوغ و علاقة وی به علم حدیث مطلع گردید برای بزرگداشت و اعتراف به فضل و بزرگیاش اجازه روایت حدیث به وی اعطا فرمود. شیخ هنوز بیست بهار از عمر مبارکش نگذشته بود که پس از مطالعة مجله «المنار» برشتة تحریر شیخ رشید رضا ، بسوی علم حدیث روی آورد. از زبان خود شیخ بشنویم که می‌گوید : روزی در یکی از کتابفروشی‌ها یک شماره از مجله «المنار» را دیدم که در آن سید رشید رضا درباره کتاب احیاء علوم الدین غزالی و خوبی‌ها و اشکالاتی که در این کتاب وجود دارد بحثی علمی نموده بود ، من برای اولین بار چنین نقد علمی را می‌دیدم ، همین مسأله باعث شد تا تمام مجله را بخوانم و آنگاه تخریج حافظ «عراقی» را بر کتاب «احیاء علوم» مطالعه و بررسی کنم و چون خریدن پول کتاب را نداشتم آنرا به عاریت گرفتم و خواندم. وقتی که آن تخریج دقیق را دیدم تصمیم گرفتم از آن کتاب نسخه برداری کنم و گمان می‌کنم این کوشش و تلاشی که در این راه صرف نمودم مرا تشویق کرد و به ادامه این کار علاقه‌مند ساخت. و شیخ اولین کار علمی خود را بر کتاب حافظ «عراقی» (المغنی عن حمل الأسفار ، تخریج إحیاء علوم) آغاز نمود. و بعدها می‌فرمود: «از لطف و مرحمت خداوند در این کتاب فوایدی بسیار پیدا کردم». شیخ حرفه ساعت سازی را از پدر آموخت و در این فن استادی ماهر گردید و از این راه امرار معاش می‌نمود. و شیخ می‌گفت : «نعمت های خداوند بر من بی‌شمار است شاید مهم‌ترین آنها دو تا باشد : هجرت پدرم به شام و آموزش حرفه ساعت سازی به من». شیخ هر چه بزرگتر می‌شد و معلومات وی افزوده می‌گردید به همان اندازه عطش علمی او افزایش می‌یافت و به کتاب و مطالعه گرایش بیشتری پیدا می‌کرد و برای رفع این عطش علمی راه مطالعه را در پیش گرفت چون کتاب‌های مورد احتیاج خود را نمی‌توانست خریداری نماید و نیز در میان کتاب‌های پدرش یافت نمی‌شد به بزرگترین کتابخانه شام یعنی «کتابخانه ظاهریه» روی آورد. در آن کتابخانه علاوه از کتاب‌های چاپی هزاران جلد از نسخه‌های خطی و نادر وجود داشت. و شیخ مانند یک کارمند کتابخانه در تابستان و زمستان روزانه شش تا هفت ساعت برای مطالعه و نسخه برداری در آنجا می‌نشست و با همتی خستگی ناپذیر مشغول مطالعه و جستجو و نوت برداری می‌شد بطوری که ساعت کار کامندان کتابخانه تمام می‌شد ولی شیخ همچنان سرگرم مطالعه و بحث بود. بعد از مدتی کلید کتابخانه به ایشان داده و اتاقی به وی اختصاص داده شد آنگاه قبل از کارمندان به کتابخانه می‌آمد و بعد از آنها بیرون می‌رفتد و گاهی آنقدر سرگرم بحث و مطالعه می‌شد که غذا خوردن را فراموش می‌کرد و بعضی وقت‌ها دکان ساعت سازی را می‌بست و به کتابخانه می‌رفت و بیش از دوازده ساعت پی در پی به بحث و مطالعه می‌پرداخت نتیجه این مطالعات و تحقیقات در تألیفات گرانبهای شیخ و در فهرست نمودن کتابهای حدیث که برای کتابخانه ظاهریه تهیه نموده بخوبی هویدا و آشکار است. حدیث و کلام رسول الله ﷺ برای راهنمایی و ارشاد شیخ آلبانی بحدّی مؤثر بود، و به وی کمک نمود تا راه و روش سلف را انتخاب نماید، و پرچم یگانه پرستی را بدوش بگیرد، و با خرافات و شطحات صوفیگری به مبارزه برخیزد و با پیروان آنها جدال و مناقشه نماید. شیخ با برگزار کردن جلسه‌های علمی در مساجد و منازل و همچنین مسافرت به شهرهای دیگر مانند «حلب» ، «لاذقیه» ، «حمص» ، «حماه» وغیره توانست مردم را بسوی این دو اصل مهم قرآن و سنت به روش سلف دعوت دهد و روح تحقیق و پژوهش در علم روایت و درایت بین جوانان بار دیگر زنده نماید. دعوت شیخ تنها در داخل کشور سوریه محدود نمی‌شد بلکه به کشورهای هم جوار و همسایه آن مانند «اردن» و«لبنان» نیز تأثیر گذاشت. شیخ در دانشگاه اسلامی مدینه : هنگامی که آوازه و شهرت شیخ در آفاق پیچید و علم و معرفت ایشان درباره علم حدیث بر سر زبانها افتاد برای تدریس و استادی کرسی حدیث در دانشگاه اسلامی مدینه فراخوانده شد و مدت ۳ سال در آن دیار مقدس تدریس نمود. ولی حاسدین و حاقدین و درباریان و کسانی که با گسترش علم و آگاهی مخصوصاٌ علم حدیث و بررسی اسانید ـ که شیخ از احیاء کنندگان آن بود ـ منافع خود را در خطر می‌دیدند آرام ننشستند و با حیله و نیرنگ و دروغ و بهتان و تقرب به حکام توانستند بیشتر از شش ماه شیخ را به زندان بیاندازند و شیخ قبل از این هم در سال ۱۹۶۷ م به مدت یکماه زندانی شده بود. شیخ از خلوت زندان استفاده نمود ، از آن جمله «صحیح مسلم» را مختصر نمود قابل ذکر است که این غیر از آن مختصری که امام منذری انجام داد، که شیخ آن را نیز تحقیق نموده است. زندان هرگز باعث نشد تا شیخ راه دعوت و مبارزه را رها نماید ، بلکه در زندان هم زندانی‌ها را بسوی قرآن و سنت دعوت می‌کرد و در زندان نماز جمعه و جماعت بر پا می‌نمود. شیخ آلبانی بعد از آزادی از زندان مسیر دعوت و مبارزه را ادامه داد تا اینکه اهل بدعت و درباریان عرصه را بر شیخ تنگ کردند تا آنجائی که شیخ مجبور به مهاجرت شد آنگاه از سوریه به اردن هجرت نمود و بعد دوباره به سوریه برگشت و از آنجا به بیروت ، سپس به امارات و در نهایت به اردن رحل افکند و در شهر «عَمَّان» پایتخت اردن مسکن گزید. تألیفات و تحقیقات : شیخ کتاب‌های بسیاری را تحقیق و تخریج نموده و کتاب‌های متعددی نیز تألیف نموده است و بیشتر کتاب‌های شیخ تا بحال چاپ نشده است ، فقط در حدود چهل کتاب تا بحال چاپ گردیده است. و در سال ۱۹۹۹ میلادی جایزه بین المللی ملک فیصل بخاطر خدمات ارزنده‌ی وی درباره کتاب‌های حدیث و سنت پیغمبر اکرم ﷺ به وی تعلق گرفت. برخی از کتاب‌های شیخ عبارتند از: (۱) صلاه العیدین، (۲) مناسک الحج، (۳) فهرس مسند الإمام أحمد، (۴) نقد نصوص حدیثه فی الثقافة الإسلامیة، (۵) الحدیث حجة بنفسه فی العقائد والأحکام، (۶) منزلة السنة فی الإسلام، (۷) سلسلة الأحادیث الصحیحة فی الإسلام، (۸) سلسلة الأحادیـث الضعیفة، (۹) خطبة الحاجـة، (۱۰) صفـة صـلاة النبی ص، إرواء الغلیل، (۱۱) تمام المنَّة فی التعلیق علی فقه السنَّة، (۱۲) ظلال الجنَّة، (۱۳) نیل المرام، (۱۴) صحیح الجامع الصغیر وزیادته، (۱۵) نصب المجانیق. و ده‌ها کتاب دیگر. بیماری و وفات : شیخ در اواخر حیاتش دچار بیماری‌های سختی شدند بحدّی که در روز وفات وزن ایشان کمتر از ۳۰ کیلوگرم شده بود ولی با این وجود از فضل و کرم خداوند عقل و حافظه و ذهنش سالم بود و کسانی که به عیادتش می‌آمدند برخی را با نام و برخی دیگر را با شکل و قیافه می‌شناخت. در ایام بیماری هرگاه احساس می‌کرد که کمی حالش بهتر است به بحث و جستجو و مطالعه مشغول می‌شد و اگر توانایی نداشت به یکی از فرزندان و یا کسانی که اطراف او بودند دستور می‌داد که فلان کتاب را بیاورید و برایم بخوانید. و این‌چنین شیخ بزرگوار ۶۰ سال از عمر مبارکش را در خدمت قرآن و سنت رسول الله ﷺ سپری نمود تا اینکه قبل از غروب آفتاب روز شنبه در ۲۲ جمادی اول ۱۴۲۰ هـ.ق مطابق با ۲/۱۰/۱۹۹۹ م در سن ۸۵ سالگی دعوت حق را لبیک گفت و دار فانی را بسوی سرای باقی شتافت. «روحش شاد و راهش پر رهرو باد» مـطـالـب دیـنــــی و آمـوزنـده...

برداﺷﺘﻦ ﺍﺑﺮﻭ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﮐﺎﻣﻞ ﻭ ﯾﺎ ﻗﺴﻤﺘﯽ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮ ﺯﻥ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺣﺮﺍﻡ ﺍﺳﺖ. ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﯾﻘﯽ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﯿﺮﺩ، ﺑﻭﺳﯿﻠﻪ ﺗﺮﺍﺷﯿﺪﻥ، ﮐﻮﺗﺎﻩ ﮐﺮﺩﻥ، ﮔﺮﻓﺘﻦ، ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻣﻮﺑﺮﻫﺎ ﻭ ﻣﻮﭼﯿﻦ ﻭ ﻏﯿﺮﻩ ﮐﻼً ﺣﺮﺍﻡ ﺍﺳﺖ ﺯﯾﺮﺍ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﻫﻤﺎﻥ ‏« ﻧﻤﺺ ‏» ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﻟﻌﻦ ﻭ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻟﻠﻪ ﷺ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻟﻠﻪ ﷺ ﺯﻧﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﺑﺮﻭﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﯽﭼﯿﻨﻨﺪ ﻣﻮﺭﺩ ﻟﻌﻦ ﻭ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺻﻮﺭﺕ : ‏« ﻟﻌﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻟﻠﻪ ﷺ ﺍﻟﻨﺎﻣﺼﺔ ﻭﺍﻟﻤﺘﻨﻤﺼﺔ ‏»، ‏«ﻧﺎﻣﺼﻪ ‏» ﺑﻪ ﺯﻧﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺯﻋﻢ ﻭ ﺧﯿﺎﻝ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻮﯼ ﺍﺑﺮﻭﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁﺭﺍﯾﺶ ﻭ ﺯﯾﺒﺎ ﺷﺪﻥ ﺑﺮ ﻣﯽﺩﺍﺭﺩ. ﻭ ‏« ﻣﺘﻨﻤﺼﻪ ‏» ﺑﻪ ﺯﻧﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺁﺭﺍﯾﺶ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺩﻫﺪ. ﺩﺭ ﺍﺻﻞ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺩﺭ ﺧﻠﻖ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻬﺪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺑﻨﯽ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻭﺍ ﻣﯽﺩﺍﺭﺩ؛ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﻭﯼ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻥ ﮔﻔﺖ : « ﻭَﻵﻣُﺮَﻧَّﻬُﻢْ ﻓَﻠَﯿُﻐَﯿِّﺮُﻥَّ ﺧَﻠْﻖَ ﺍﻟﻠّﻪِ » [ﺍﻟﻨﺴﺎﺀ:۱۱۹] «ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﻣﯽﺩﻫﻢ ﮐﻪ ﺁﻓﺮﯾﻨﺶ ﭘﺎﮎ ﺧﺪﺍﯾﯽ ﺭﺍ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺩﻫﻨﺪ». ﻭ ﺩﺭ ﺻﺤﯿﺢ ﺑﺨﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮﺩ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﺭﻭﺍﯾﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ : ‏«ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻟﻌﻨﺖ ﮐﻨﺪ ﺁﻥ ﺯﻧﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺪﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺎﻝ ﮐﻮﺑﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺧﺎﻝ ﮐﻮﺏ ﺭﺍ ﻭ ﺯﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺑﺮﻭﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﯽﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺁﺭﺍﯾﺸﮕﺮ ﺭﺍ، ﻭ ﺯﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ دندان‌های‌شان ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻢ ﻓﺎﺻﻠﻪ‌ﺩﺍﺭ ﻣﯽﺳﺎﺯﻧﺪ، ﻭ ﺁﻥ ﺯﻧﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺁﻓﺮﯾﻨﺶ ﺍﻟﻬﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩﺷﺎﻥ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﻋﻮﺽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‏» ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮔﻔﺖ : ﺑﺪﺍﻧﯿﺪ ﻭ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺁﻥ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻟﻠﻪ ﷺ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﯾﻦ ﭘﯿﺮﻭﯼ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﯾﻌﻨﯽ ﺍﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ : « ﻭَﻣَﺎ ﺁﺗَﺎﮐُﻢُ ﺍﻟﺮَّﺳُﻮﻝُ ﻓَﺨُﺬُﻭﻩُ ﻭَﻣَﺎ ﻧَﻬَﺎﮐُﻢْ ﻋَﻨْﻪُ ﻓَﺎﻧﺘَﻬُﻮﺍ » [ﺍﻟﺤﺸﺮ:۷] « ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻤﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ ‏( ﻭ ﺍﺟﺮﺍ ﮐﻨﯿﺪ ‏) ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﻬﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺧﻮﺩﺍﺭﯼ ﻧﻤﺎﺋﯿﺪ ‏». ﺍﯾﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺭﺍ ﺍﻣﺎﻡ ﺍﺑﻦ ﮐﺜﯿﺮ ﺩﺭ ﺗﻔﺴﯿﺮﺵ ﺩﺭ ۲/۳۵۹ ﭼﺎﭖ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭﺍﺕ ﺩﺍﺭ ﺍﻷﻧﺪﻟﺲ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺩ ﺧﻄﺮﻧﺎﮎ ﮐﻪ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﮐﺒﯿﺮﻩ ﺍﺳﺖ، ﺩﭼﺎﺭ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﺑﺮﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﻭﺍﺟﺒﺎﺕ ﺭﻭﺯﻣﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺷﻮﻫﺮﯼ ﺯﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﻫﺪ، ﺑﺮﺍﯼ ﺯﻥ ﺟﺎﯾﺰ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺯ ﺷﻮﻫﺮ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﺎﯾﺪ، ﺯﯾﺮﺍ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﻣﻌﺼﯿﺖ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﺳﺖ. ‌ ((ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺯ : ﮐﺘﺎﺏ ﺗﻨﺒﯿﻬﺎﺕ ﻋﻠﯽ ﺃﺣﮑﺎﻡ ﺗﺨﺘﺺ ﺑﺎﻟﻤﺆﻣﻨﺎﺕ، ﺷﯿﺦ ﺩﮐﺘﺮ ﺻﺎﻟﺢ ﺑﻦ ﻓﻮﺯﺍﻥ)) مـطـالـب دیـنــــی و آمـوزنـده...

شیخ محمد ضیایی فرزند محمد صالح فرزند اسماعیل فرزند شمس الدین روز چهارشنبه ۱۳ تیر ماه ۱۳۱۸ (هـ.ش) مطابق با ۱۷ جمادی الاول ۱۳۵۸ (هـ.ق) در خانواده‌ای مومن و متدین در روستای هود از توابع بخش اوز لارستان فارس متولد شد. پدرش حاج محمد صالح امام جماعت روستا بود و این منصب را از آبا و اجدادش كه همگی تا پنج پشت امام جمتعت و قاضی هود بودند به ارث برده بود. مردم اختلافات، مسائل و مشكلات دینی و اجتماعی خود را نزد او حل می‌كردند و بدین سبب او را قاضی می‌نامیدند حاج محمد صالح علوم دینی را در مدرسه شیخ احمد فقهی در اوز فرا گرفته بود. بسیار مطالعه می‌كرد و به دلیل حافظه قویش از معلومات دینی، تاریخی و ادبی خوبی برخوردار بوده و از این نظر سرآمد بزرگان منطقه به حساب می‌آمد. مسجد جامع روستا را خود اداره می كرد و خودش اذان می‌گفت: می گویند صدای بسیار رسایی داشت به گونه‌ای كه صدای اذان او از فاصله ۵ كیلومتری (در آن زمان بدون بلندگو) شنیده می‌شد. به تربیت فرزندانش بسیار اهمیت میداد و با وجودی كه به كشاورزی و باغداری هم مشغول بود ولی اجازه نمی‌داد حتی یک وعده به نماز جماعت مسجد نرسد. مادر شهید نیز از خانواده‌ای متدین و اهل علم از شیوخ روستای هَرم بود. محمد در چنین محیطی و زیر نظر چنین پدر و مادری پرورش یافت. دوران كودكی را در روستای خود پشت سر گذاشت، مدت یکسال یا بیش در روستای بیدشهر در مكتبخانه مرحوم سید عقیل كاملی (دایی مادرش) به فراگیری قرآن مشغول بود. چهار سال از دوران دبستان را در روستای كوره سپری كرد. پس از آن به تشویق پدرش به مدت ۴ سال در مدرسه دینی اوز (مدرسه شیخ احمد فقیهی) به تحصیلات دینی پرداخت. سپس به اصرار خودش و تشویق مادرش به قصد ادامه تحصیلات دینی راهی خارج كشور شد. در ابتدا پدرش مخالف خارج رفتن محمد بود و اصرار داشت كه او تحصیل علوم دینی را در همان مدرسه اوز به پایان رساند و در غیر اینصورت به كشاورزی و باغداری مشغول شود. اما اصرار شهید برای تحصیل در مدینه منوره و پشتیبانی مادرش باعث شد تا پدرش در سال ۳۵ یا ۳۶ شمسی او را به قطر بفرستد. در آن زمان شیخ ۱۷ یا ۱۸ ساله بود. مدت ۶ ماه در آنجا مشغول كار بود. تا اینكه حاج صدیق منصوری یكی از علمای منطقه مقیم خارج از كشور كه پیش از او از روستای كوره به مدینه رفته بود ضمن نامه ای به شهید خبر می‌دهد كه برای او در دانشگاه مدینه منوره ثبت نام كرده است و بهتر است هرچه زودتر راهی مدینه شود. شهید برای كار، قرارداد یكساله داشت اما پس از دریافت نامه در حالیكه شش ماه از قراردادش گذشته بود بدون گرفتن حقوق، كارش را رها كرده و همراه كاروان حج از قطر رهسپار مدینه منوره گردید، سال ۱۳۳۶ هـ.ش در سن ۱۸ سالگی وارد مدینه شد، تحصیلات خود را همراه با حاج صدیق منصوری بصورت غیر رسمی شوع می‌كند. در آن زمان هنوز دانشگاه مدینه افتتاح نشده بود ابتدا در مدرسه «دارالحدیث» درس می خواندند. بیشتر علوم دینی را در حلقه‌های درسی كه علمای مدینه در حرم نبوی تشكیل می‌دادند فرا گرفتند. این حلقه‌های درس در روضه مسجد النبی برگزار می‌شد. در آن مكان شریف صحیح بخاری، صحیح مسلم، سیرت و تفسیر را نزد شیخ محمد مختار شنقیطی آموخت. «احیاء علوم الدین» امام محمد غزالی را نزد شیخ ابراهیم خُتًنی كه اصلیتش ایرانی و فارسی زبان بود فرا گرفت، قرآن را هم در روضه حفظ كرد. در حلقه درس حدیث در هر جلسه حدیث جدید را با شرح و تفسیر و دلایل می خواندند و در جلسه بعد از اول شروع كرده تا به حدیث جدید می‌رسیدند. شیوه درس خواندنشان به گونه‌ای بود كه شهید پیش از ورود به دانشگاه چندین بار صحیح بخاری و صحیح مسلم را دوره كرده بود. پیش از ورود به دانشگاه حافظ كل قرآن شد. ۴ سال بدین شكل بصورت غیر رسمی علوم دینی را كسب كرد یكی از هم دوره رهای عرب شهید در دانشگاه مدینه پس از شهادتش در مورد وی گفته بود: دخل الجامعة و هو مجتهد. وقتی در سال ۱۳۴۰ هـ.ش دانشگاه مدینه افتتاح شد، شهید جزء اولین گروه دانشجویان این دانشگاه بود. شهید ضیایی و حاج صدیق منصوری تنها ایرانیان دانشگاه مدینه بودند. به تشویق و تاكید شهید، برادرش شیخ عبدالوهاب نیز در همان سال به مدینه رفت و یکسال بعد به عنوان سومین ایرانی وارد دانشگاه مدینه شد. دانشگاه مدینه شامل چهار بخش مقدماتی، اعدادی، ثانوی و دانشگاه بود. شهید ضیایی از دوره ثانوی شروع به تحصیل كرد كه معدل دوره دبیرستان اینجاست. تحصیلات دانشگاهی را در رشته شریعت گذراند. در طول تحصیلات همواره جزء دانشجویان ممتاز بود. به اندازه ای كه به زبان عربی مسلط بود كه خود می‌گفت: «در مدینه وقتی عربی صحبت می‌كردم كسی متوجه ایرانی بودنم نمی‌شد.» پس از ۸ سال با مدرک لیسانس در رشته شریعت با درجه جید جیدا از دانشگاه مدینه فارغ التحصیل شد. از جمله اساتید وی در دانشگاه: عبدالمحسن عباد، شیخ عیبدالعزیز بن باز (رئیس دانشگاه) و شیخ محمد امین شنقیطی بودند، لازم به ذكر است كه شهید در تمام مدت تحصیل و اقامت در مدینه منوره از حمایت‌های مالی و غیر مالی و راهنمایی‌های مرحوم شیخ عبدالرحیم انصاری یكی از علمای ایرانی ساكن مدینه برخوردار بودند. شهید ضیایی در مجموع حدود ۱۳ سال در مدینه منوره به سر بردند و در این مدت ۱۳ بار به سفر حج مشرف شد. شهید در سال ۱۳۴۷ هـ.ش به ایران بازگشت. یكسال در روستای خود (هود) ماند، در همین سال اولین نماز تراویح با ختم كل قرآن به امامت وی در روستای قلات برگزار شد. سپس به منظور استخدام در آموزش و پرورش راهی تهران شد. در آنجا سه شهر تهران، مشهد و بندرعباس را به منظور تدریس در دبیرستان به او پیشنهاد كردند. شهید به تشویق و راهنمایی فرد بزرگواری بنام عبدالرحمن فرامرزی، بندرعباس را انتخاب كرد. از سال ۴۸ مقیم بندرعباس شده و به عنوان دبیر دبیرستان‌های بندرعباس شروع به تدریس دروس عربی كردند. شهید دو شغل را بسیار دوست داشت، طبابت و تدریس. از همین سال تا ۵۷ همراه با پیروزی انقلاب ایران، تقریبا هر سه سال به عنوان مدیر كاروان حج به سفر حج می‌رفتند. مجموعا در طور عمرشان بیش از ۲۰ بار به سفر حج رفته‌اند كه آخرین بار پس از انقلاب بوده است. پس از بازگشت به ایران، شهید تلاش خود را برای فرستادن جوانان و نوجوانان اهل سنت به منظور تحصیل به دانشگاه مدینه آغاز كرد و تا چند سال به این كار ادامه داد. تعداد كسانی كه ایشان زمینه تحصیل‌شان را در مدینه فراهم نمود بسیارند. از جمله آنها علمای برجسته‌ای چون شیخ عبدالكریم محمدی، سید احمد یگانه، شیخ صالح انصاری، شیخ محمد صالح پردل و … را نام برد. از سال ۴۸ تا ۷۲ هر سال امامت نماز تراویح و قیام را در مسجد گله داری بندرعباس به عهده داشت و تمام این سال‌ها در رمضان، هر شب پس از نماز راویح سخنرانی می‌كردند كه اكثرا بصورت پرسش و پاسخ بود، كه مشتاقان زیادی داشت. وقتی شهید از سال ۴۸ فعالیت مذهبی خود را شروع كرد با مردمی روبرو بود كه از دین و مذهب چیز زیادی نمی‌دانستند و زمینه بی‌دینی و گمراهی با توجه به وضعیت پیش از انقلاب، فراهم بود. از همان ابتدای فعالیت همواره با تهدیدات، تمسخرها و مخالفت‌های افراد بی‌دین و منافق روبرو بود. از جمله این افراد، كسروی‌ها و بهایی‌ها بودند كه مدتی بود در میان اهل سنت نفوذ كرده و پیروانی داشتند. یكی دو سخنرانی تند شهید علیه آنها، و مخالفت با شركت چنین افرادی در تشییع جنازه ها، منجر به توطئه‌ای شد كه در سال ۵۳ علیه وی طرح ریزی كردند. در این حادثه شیخ ضیایی با خوردن شربتی مسموم در خانه یكی از این افراد دچار ناراحتی اعصاب شد، پس از مدتی تحمل بیماری، در شیراز تحت درمان قرار گرفت و بعد از سه چهار ماه مشكلات روحی روانی بهبود یافت. در سال ۱۳۶۰ هـ.ش مدرسه دینی بندر عباس را تاسیس كرد. اگر چه ابتدا با مخالفت‌هایی روبرو شد، اما با حمایت جناب آقای حقانی نماینده وقت بندر عباس در مجلس توانست اجازه تاسیس مدرسه را بگیرد. تنها گردانندگان مدرسه در بدو تأسیس شهید ضیایی و مولوی محمد حسن واحدی (افغانی) و تعداد طلبه‌های در این سال ۴۰ نفر از مناطق مختلف جنوب بودند. دروسی كه خود شهید تدریس می‌كرد، تفسیر، حدیث، سیرت، نحو و میراث بود. مدرسه بندرعباس اولین مدرسه اهل سنت در ایران بود كه كلاس‌ بندی شده و طلاب دروس دینی و دولتی را با هم می خوانند. در سایر مدارس در آن زمان هر چند سابقه بیشتری داشتند فقط دروس دینی را می‌خواندند. شهید اكثر اوقات خود را در مدرسه می‌گذراند فاصله منزلش تا مدرسه حدودا پنج كیلومتر بود اما با این وجود بیشتر نمازها را در مدرسه با طلاب می‌خواند. رابطه خوبی با طلبه‌ها داشت و مواقع لزوم برای آنها به منزله پدر بود. به گونه‌ای كه شاگردانش مشكلات خانوادگی، مالی و … خود را نیز با وی در میان می‌گذاشتند. او معتقد بود كه مدرسه را خدا اداره می‌كند و نه شخص خاصی، و وجود یا عدم وی هیچ مشكلی در روند اداره مدرسه ایجاد نخواهد كرد. همواره می‌گفت: «هر چه دارم از بركت مسجد رسول الله و مدینه منوره است، اگر خوبی می‌بینم از بركت آیات و احادیثی است كه در روضه خوانده‌ام و اگر بدی می‌بینم از خودم است»، مدرسه بیش از هر چیزی برایش اهمیت داشت.معتقد بود اداره مدرسه باید توسط شورای مدرسین باشد نه شخص واحد. از جمله طلبه‌هایی كه در سال افتتاح مدرسه درس خوانده و هم اكنون مدرس هستند عبارتند از : شیخ نادر بیگدلی، شیخ محد هادی جلالی، شیخ عبدالعزیز افراز و شیخ محمود طارم. رابطه شهید با مردم بسیار خوب و به صله رحم بسیار اهمیت می‌داد، در حل و فصل مشكلات نیازمندان نهایت تلاش خود را می‌كرد. با افرادی كه بنیه مالی ضعیفی داشتند به گونه‌هایی بر خورد می‌کرد كه هرگز احساس حقارت نمی‌كردند. اما به یقین آنچه بیشترین تاثیر را بر مردم بخصوص جوانان می‌گذاشت سخنرانی‌های جذاب و جامع ایشان بود. موضوعات سخنرانی ایشان همواره بر محور تبلیغ دین و بیان شیوا و درس آموز تاریخ اسلام قرار داشت. هرگز در هیچ سخنرانی و هیچ خطبه‌ای به هیچ مذهب و فرقه‌ی اسلامی توهین نمی‌كرد، شهید معتقد بود برای تبلیغ دین هیچ نیازی به كوبیدن و توهین نیست، در همه چیز میانه رو بود. با وجودی كه اكثر خطبه‌های جمعه را خود ایراد می‌كرد، اما هرگز از این جایگاه برای توهین به سایرین استفاده نكرد و لیكن ظاهرا آنچه برای منافقین قابل تحمل نبود همان تبلیغ اسلام بود. هنگام رفع مشكلات دیگران هیچ توجهی به مذهب شخص محتاج نمی‌كرد. به نماز بسیار اهمیت می‌داد بویژه نماز صبح با جماعت مسجد. فرزندانش را از هفت ، هشت سالگی به مسجد می‌برد بخصوص برای نماز صبح ، هنگامیكه راهی مسافرت می‌شد تنها توصیه‌اش این بود كه : بی نماز نشوید. همواره دوست داشت كه فرزندانش چه دختر و چه پسر تحصیلات عالیه داشته باشند. با بچه‌ها بسیار مهربان بود و مخالف تنبیه بدنیشان بود. برای سادات احترام خاصی قایل بود. و بطور كلی آنچه باعث محبوبیت و احترام وی نزد دیگران می‌شود. اخلاق ایشان و تواضع و فروتنی‌شان در برخورد با مردم چه شیعه چه سنی بود. شیخ محمد ضیایی پس از عمری دعوت، در سن ۵۵ سالگی در روزی ما بین چهارشنبه ۲۲ تیرماه ۱۳۷۳ تا چهارشنبه ۲۹ تیرماه ۱۳۷۳ مطابق با ۴ الی ۱۱ صفر ۱۴۱۵ ه_ق به جرم مبلغ اسلام بودن توسط افرادی كوردل، جنایتكار از خدا بی‌خبر و شقی القلب به درجه رفیع شهادت رسید. شهادت شیخ آخرین و بزرگترین افتخار در زندگی دنیوی او بود كه به آن نایل آمد. جالب اینجاست كه دشمنان اسلام تصور می‌كردند كسی كه مدرسه دینی و اهل سنت جنوب را رهبری می‌كند شهید ضیایی است، اما وقتی پس از شهادت او مدرسه‌ای كه با اخلاص او اداره می‌شد، استوارتر از همیشه به كار خود ادامه داد و نوارهای سخنرانی او بین مردم دست به دست شد بسیار دیر پی به اشتباه خود بردند. مراسم تشییع جنازه‌ای كه مردم برای او ترتیب دادند و نه خانواده وی ، بی‌نظیر بود و شاید قاتلین شهید حتی تصور نمی‌كردند آن جنایت چنین پیامدی داشته باشد. نه تنها از طرفداران شهید كاسته نشد بلكه كسانی كه تا آن روز نام ضیایی را هم نشنیده بودند آن روز شنیدند و مشتاق شناختن او شدند. اغراق نیست اگر بگوییم شیخ ضیایی دائره المعارفی از تاریخ اسلام و احكام اسلامی بود كه جامعه اهل سنت از دست داد، اما بدون شک شاگردانی از خود بجای گذاشت كه توانستند جای خالی او را پر كنند. ((روحش شاد و یادش گرامی)) مـطـالـب دیـنــــی و آمـوزنـده...

رسول الله ﷺ فرموند : هر گاه از روی فراموشی نماز را زیاد یا کم خواندید دو سجده ی سهو، همانند سجده ی نماز برای جبران سهو تان انجام دهید وتفاوتی میان فرض وسنت برای این سجده نیست. (1) بنابراین، هرکس بر قیام یا قعود یا رکوع، سهوا بیفزاید باید برای آن، سجده سهو ببرد. (2) هر کس رکعتی را سهوا زیاد کند برای آن سجده ببرد. (3) هر گاه در تعداد رکعات شک کردید که : مثلا نماز چهار رکعتی را سه رکعت خوانده‌ای ، بنا را بر اقل بگذار و باقی مانده را بخوان وسجده سهو انجام بده. (4) هرگاه در رکعت دوم یادت آمد که در رکعت اول فاتحه نخوانده ای آن رکعت را حساب نکن ونمازت را کامل کن و در آخرآن دو سجده سهو انجام بده. (5) هر گاه بعد از بلند شدن از رکعت دوم یاد آور شدی که تشهد اول را نخوانده ای لازم نیست که باز بنشینی وبخوانی فقط برای جبران آن دو سجده سهو انجام بده. (6) اگر فراموش کردی سوره ی بعد از فاتحه را بخوانی یا اینکه سمع الله لمن حمده را نگفتی،سجده سهو انجام بده ان شاءالله نمازت صحیح است. محل سجده سهو فقط بعد از تشهد آخر و قبل از سلام است. مـطـالـب دیـنــــی و آمـوزنـده...